BENİM ANKARA'YA GİDİŞLERİM

İlkokul beşteyken Konya'dan Ankara'ya sınav için gelmiştim. Anadolu Lisesi sınavıydı... Babamla gelmiştik Ankara'ya Cumartesi günü. Sanırım Konya'dan gelenler 2 ayrı lisede sınava girecekti: Anıttepe Lisesi ve Bahçelievler Lisesi.  Ancak bunu bizim bildiğimiz söylenemez. Sadece benim Anıttepe Lisesi'nde gireceğimi biliyorduk. Terminalden Anıttepe Lisesi'nin nerede olduğunu, nasıl olduğunu görmek üzere taksiye binip sınav yerini keşif ve kontrol etmiştik. Ve sonra Gençlik Parkı'nda yemek yemiştik. Hergele meydanında, Ulus'ta dolanmıştık. Hergele meydanına mecburen uğramıştık çünkü eski tanışlarını, ticaret yaptığı esnafı ziyaret etmişti rahmetli babam. Akşam ise yine bir otelde babamla birlikte kalmıştık. Hayatımın en güzel günüydü belki. Şu an bu anıyı yazarken gözlerimin yaşarması, kalbimin sıkışması bundan. Ankara'ya gidecek olduğum her zaman bu tür duyguları yaşıyorum.
Ama 1982 yılına ait o anının devamı bende biraz kötü. 11-12 yaşlarında bir çocuktum işte en fazla. Sabah sınava 1 saat kala kalkmış, alelacele bir şeyler yemiş ve Anıttepe Lisesi'ne gelmiştik. Binaya girişte sınav giriş belgelerini kontrol edenler vardı, ellerindeki listeden öğrencileri buluyor, hangi sınıfta ve sırada sınava gireceklerini söylüyorlardı. Benim de ismime baktılar ama beni bulamadılar. Sen burada girmeyeceksin sınava dediler, listede ismin yok. Nerede nasıl girecektim sınava? Ağlamaya başladığımı hatırlıyorum. Milli Eğitim Bakanlığı'na bakın dediler, oradan öğrenirsiniz. Pazar günü, kimden nasıl öğreneceğiz. Bir umut, taksiye binip gittik MEB'e. Hatırladığım görüntüdür: Küçük bahçeli bir bina. Bahçe kapısından içeri girdik. Binanın kapısı kapalı. Ama önünde hafif bir kalabalık var. Bir pencereye sınavın nerelerde gerçekleştirileceğine dair listeler asılmış. Konya için 2 okul. Biri  sınav listelerinde yer almadığım Anıttepe Lisesi, diğeri Bahçelievler Lisesi. Bunu okur okumaz, hızla geri dönüp geldiğimiz taksiyle bu kez Bahçelievler Lisesi'ne gittik. Sınava gireceğim sınıf teşekkül etmiş, içeri girerken yetiştim onlara. Ağlamalarım kesilmişti gerçi ama sınava hazırlık için yaptığım tüm duygusal yatırımlarda da iflas etmiştim. Öyle işte.