KEDER

Merhum M. Ragıp Karcı’ya

Kendine geç kalmış tüm hüzünler için

Bir şair öldü diyeler

Ne acun ıssız kalır

Ne ilaç kâr eder dile

Varsay ki ortalık karanlık

Sönmüşse şem, kalb döner kendine

Döner kalb kendine, usanmaz

En az gölgesi kadar yalnız

En az kömür kokuları, puslu hava kadar

Ölen birinin verdiği keder

Kararsız, insan sürekli kendine yazık eder

Krallar kadar şatafatlı ölmez hiçbir yerde hiç kimse

Burjuvalar mı ölüyor, son dakika haberlerine düşer

Ölmüşse bir şair yalnız ölmüştür, ötesi yok değil

Ötesi kendidir, kalbi -tevatür değil- kendine döner

Ey şair, başıboş bu kadar gezdiğin yeter

Boşluğun vadilerinde akan gam ırmakları

Göğsüne çöken karanlığın harfleriyse unut

Ne kadar soylu da olsa gözyaşı, ne kadar uslanmaz

Bir umut değil randevusu hüznün

Heder olan asalet, hırpalanan mevsimler yüzünde

Kalb kendine yine yeisle umut arasında döner

Muhit, 4, Nisan 2020