AĞAÇLARIN DİYALEKTİĞİ

Mutantan sokakta o akşam

Mutantan bir sokaktım kendime, çıkmaz

Bir leke gibi ulu bir ırmağın ağzında, silinmesi zor, hep zor

Kaç kez soyundu bu ağaçlar bu sokakta, kaç akşam burkuldu

Körebe oynayan çocukların içlerinde taşıdığı sevinç

Kaç kerpiç ev birbirine dayanırdı durabilmek için ayakta

Bu akşam birçok duvar, birçok hayal birden yıkıldı

Sanki hep ölebilirmişim gibi bir bilmece deşerken içimi

Söğüttür dedim, söğüttür ağaçlar arasında en serin gölgeli

Çözülmesi o kadar zor bir bilmece, dilimin ucunda

O kadar aritmetik, o kadar serseri

Uzun sürmüş bir suskunluk gibi gevşer, biraz rüzgâr

Ey söğüt dallarında oyalanan rüzgâr

Mutantan bir sokaktım kendime, çıkmaz

Beni göğsüme diktiler, kendimle büyüdüm

Muhit, sayı 1, Ocak 2020